Boekenweek editie 30-3-2019

Gedicht geschreven en voorgedragen tijdens de Boekenweek editie van Eigenzinnig in het Burgerweeshuis met als thema: De moeder, de vrouw.

Gedwongen Sterren-Moeder

In mijn veld van blik, tuur en gluur ik naar jou, ik aanschouw.

Wanneer ik jou verbeeld in mijn dromen.

Ik waan je stem te horen.

Riep je mij? Mama is hier! Ik ben hier beneden!

Vlieg jij langs de hemelse expiratie-trap naar boven.

Wees daar maar veilig, Benjamin, mijn lieveling.

Mama maakt zich gereed, ik kom er zo aan!

Het duurt niet lang meer.

Straks zijn wij herenigd.

Dan zijn wij weer een vaderloos gezin.

Wees niet bang mijn kind. Ik ben nu voorbereid.

Nu zal ik mij over jou ontfermen en met mijn leven beschermen.

Ik laat mij niet meer overvallen, door onvoorwaardelijke blindheid, bedrieglijke kalverliefde.

Ongeliefde furie, met toorn en precisie, verrassingsaanvallen met tijdsintervallen, deden mij bijna flauwvallen.

Voor mijn ogen, duizelde tienduizenden priemgetallen, als samengevoegde watervallen van sneeuwkristallen.

Ik heb nog steeds last van angstaanvallen.. door het voorvallen van jouw flitsende bliksemsnelle woedeaanvallen.

Ik val, uit, één.. mijn tong, valt, stil.. krampaanval.

Zig-Zag bij Toverslag was ik oog-getuigen, van een rouw-rauwe-beeld-verslag.

Het spijt mij heel erg, mijn kind. Ik begrijp het ook niet.

Al moet ik mijn hoofd mijn hele leven breken.

Het zal nooit een logisch gevolg kunnen zijn.

Na één zin, tegen de deur, vastgepind.

Ik zei: dat ik zwanger was, van jouw kind.

Eén zin, die jou niet zint.

Jouw antwoord, had ik nooit verwacht.

Terwijl ik tussen jou en de deur vastzat.

Je antwoord kwam, vol - daad - kracht.

Een slag, en een vuist, en een slag, en dood in mijn buik.

Ik stond krom, geslagen als een spijker.

Terwijl er uit mijn mond, een ziel weg vloog.

Ontnam jij mijn rechten, mijn keuze, en koos, voor ons…

Ik bloed, jij blij.

Jij, geeft mij een glimlach.

Ik, die kromlag van de pijn.

Terwijl jij je doodlacht.

Besef ik nu pas, dat ik nooit zag.

Dat mijn liefde voor jou, de reden was…

De onschuld eruit geslagen.

Het ongeboren kind, ontzield, verdwenen in de wind.

Vroeger was ik lief, na jouw sterfdag, ben ik niet meer zo vergevingsgezind.

Ik snap nu de uitdrukking: Liefde maakt blind.

Zelfs wanneer jij mij niet bemint.

Mijn liefde voor jou, betekende de dood voor ons kind.

Ook al leef je niet meer hier, ben ik voor altijd jouw hoeder.

Vergeef mij alsjeblieft, veel liefs, je moeder.

In mijn hart, zit jij, tot in de eeuwigheid.

Hoe kan ik jou ooit loslaten?

Als ik jou nooit heb mogen vasthouden?

Zoveel vragen, zoveel tekens.

Jarenlang heb ik weggekeken.

Ondanks al zijn messteken, kwaadspreken, om mij te breken.

Negeerde jij elk signaal, als waarschuwingsteken.

Voorbij alle grenzen gegaan.

Na al jouw Judas-streken, had ik genoeg van al die lijdens-weken.

Klaar, om van jou los te weken.

De realiteit is de dualiteit, dat loyaliteit wordt bedankt met brutaliteit.

Na al jouw getreiter en smeerlapperij, was het tijd.

Jij, alleen maar bezig, met wat krom is, recht te spreken.

Ik, ging tegen spreken en begon te plannen, om mij te wreken.

Hoofdrekenend, reken ik in mijn hoofd een berekening, hoe ik jou afreken.

De uitkomst was een min-teken, ik liet je doodsteken, ontwijken.

Een breuk. Het was snel bekeken. Beschadigd, defect.

Ik, afgebroken, tot diep in de afgrond, kapot.

Als mijn buik kon spreken, zou het zwijgen.

Ik ben één groot lid-teken, die zich losbreekt uit metalen ketens.

Ik probeer recht te spreken, nu jij in mijn leven ontbreekt.

Mijn Wonder, is opgestegen.

Omhoog gekeken, vraag ik, om een hemels-teken, van mijn kind.

Mijn sterren-kind.

's Nachts dwaal ik blindelings, door een labyrint, op zoek, als een wees-moeder.

Zij die haar kind najaagt, begeert, maar niet vind.

Ik ben jou nooit vergeten, op een onbewoonde crypte, legt zij een Hyacint.

Voor jouw moed een lofzang, een troostende Ode.

Voor de verloren, sterren-moeder.

De moeder met een lege commode.

© Emily Simons (Fixuna)